ตามหลักพุทธศาสนา ท่านกล่าวว่า การกินเนื้อสัตว์
จะบาป หรือไม่บาปต้องพิจารณาว่า เนื้อสัตว์ที่กินนั้น จะ
เป็นการผิดศีลข้อปาณาติบาต หรือไม่ ศีลข้อปาณาติบาต
คืองดเว้นจากการฆ่าสัตว์ จะผิดศีลก็ต่อเมื่อประกอบด้วย
องค์ ๕ คือ
๑. ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒. ปาณสัญฺญิตา รู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓. วธกจิตฺตํ จิตคิดจะฆ่า
๔. อุปกฺกโม พยายามที่จะฆ่า
๕. เตน มรณํ สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น
เมื่อครบองค์ประกอบทั้ง ๕ ข้อ จึงถือว่าเป็นการฆ่าสัตว์
ผิดศีลข้อที่ ๑ เป็นบาป แต่ถ้าไม่ได้ลงมือฆ่าเอง และไม่ได้
ใช้ให้ผู้คนอื่นฆ่า ก็ไม่เป็นบาป ตัวอย่าง เราไปจ่ายตลาด
ซื้อกุ้งแห้ง ปลาดุกย่าง ปลาทู เนื้อหมู ฯลฯ เราได้มี
ส่วนร่วมในการฆ่าสัตว์เหล่านั้นหรือไม่ สัตว์เหล่านั้นย่อม
ตายก่อนที่เราจะไปซื้อมาเป็นอาหาร ถึงเราจะซื้อหรือไม่ซื้อ
สัตว์เหล่านั้นก็ตายอยู่แล้ว เราไม่ได้มีส่วนทำให้ตาย
มีพุทธภาษิตบทหนึ่งว่า “นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต” แปลว่า
“บาป ไม่มีแก่ผู้ไม่ทำ”
ส่วนใครใคร่จะกินเจ กินมังสวิรัติ หรือกินอะไร
ก็พิจารณากินตามอัธยาศัย อย่าให้เป็นโทษต่อตน และ
บุคคลอื่นแล้วกัน…!